Het fonteintje aan de Koning-Albertlaan is ook verdwenen.

De stad moet verruimd en verbeterd worden en men breekt maar, zonder even na te denken wat men verwijdert. Men doet wel  idiote en nutteloze opgravingen zoals op het Fochplein om iets te ontdekken onder de grond, maar voor de rest breekt men de erfstukken af zoals het fonteintje aan de Lei, waarvan het middelpunt een rechte lijn vormde, door het midden van de Boutslaan,  met de deur van de hoofdingang van de Sint-Pieterskerk. Dit fonteintje werd aangelegd bij het creëren van de Koning-Albertlaan, net na de eerste wereldoorlog, toen de buurt van de Slachtstraat, met al zijn gangetjes en sloppen verdween en de Dijle werd verlegd.

Als kind ben ik nog gaan spelen in dat toen nog werkend fonteintje, een cirkel met de doorsnee van een zestal meter, met banken en rustplaats voor moeders met kleine kinderen. In de jaren 60 ging ik daar nog graag vermeien tot  het in de jaren tachtig heeft gevuld met aarde en er bloemen heeft opgeplaatst. En nu, in 2010 wordt dit monumentje verwijderd, net zoals het plasplaatsje en net zoals de Vismarkt in de jaren 70.  Ik dacht dat dit stadsbestuur toch meer doorzicht had dan de Sprokken, de Sina's  en de Smetsen van de jaren 70, toen alles ineens moest plaatsmaken voor koning auto.

Dit is de enige foto, die ik van het fonteintje bezit. Zij dateert van 1963. Achteraan rechts, maar helaas niet zichtbaar is de oude muziekschool.

Het wordt tijd dat ik hier wegga. Leuven is Leuven niet meer....

Het Fonteintje aan de Dijle.....

De mansarde van Wannes was eigenlijk in Brussel

Rommelmarkt Mechelen Nekkerhal 11.12.2011 1 €

"Mijn Mansarde", liedje uit het interbellum geschreven door een Brusselaar en later met aangepaste tekst bewerkt en vertolkt door Wannes Van de Velde. De originele, nogal volkse tekst. Zeker geen plagiaat van Wannes. Het is dank zij hem dat wij dit werkje nog kennen. Hij heeft er een grote waarde aan gegeven.

De verteller : Vliegende stenen, telekinese en exorcisten te Wilsele in 1972. De ware geschiedenis.

Het heeft mij altijd blijven intrigeren, het verhaal van de vliegende stenen aan de Aarschotsesteenweg te Wilsele. Tussen mijn oud papier vond ik eindelijk een krantenartikeltje uit die tijd over de bovennatuurlijke gebeurtenissen die plaats grepen in dit voorgeborgte van Leuven.

Maar de man die mij het meeste details kon geven was de "beroepsverteller", die het meemaakte en het verhaal  in zijn causerieën heeft ingebed. Zijn naam :

Vandaag, 25 maart 2013 vertelt hij zijn verhaal bij de wandeling rond de  vijvers van Bellefroid te Wilsele, uitzonderlijk  te bezoeken tijden de feesten van de Koksijdewijk.

In mei 1972 stonden de kranten vol van het eigenaardig fenomeen dat zich voordeed op de Aarschotsesteenweg en bij de familie Corda, vader Fons en echtgenote Mariette en hun vier kinderen : Christiane, Jean, Jacques en François. De familie was afkomstig uit de Ardennen en woonde daar nog niet zo lang.

Persoonlijk heb ik de exploten en het fenomeen in de pers gevolgd omdat het mij intrigeerde  en omdat het zo dicht bij de deur was. Ik heb wel altijd gedacht dat  het "behekste" huis gelegen was net achter de spoorwegbrug achter de vaart, waar vlakbij in 1954 een trein uit de bocht ging met veel slachtoffers tot gevolg.(Zie elders in dit blog.) Aan de hand van enkele fotootjes, uit een krant uit die periode , ben ik op zoek gegaan naar de locatie. Maar de huizen  uit die periode gelijken nogal op elkaar. Gelukkig waren er enkele vriendelijke bewoners, die mij de weg wezen; Het huis was gelegen aan de linkerkant, richting Aarschot en een 50tal meter voor de fietsenwinkel; Tot mijn ontgoocheling moest ik vaststellen dat het huis niet meer bestond. 

De fenomenen

Niet alleen vliegen er overal stenen rond en worden er auto's beschadigd. Er worden allerlei verhaaltjes verteld. 

Uit de pers : Heel Wilsele tuit ervan, van het mysterie. In een café aan de Aarschotseweg is het het gesprek van de dag. er is daar nog veel meer bekend. "Een vrouw stond de stoep te vegen, " zegt een bezoeker, "opeens ...wég bezem. Ergens hoog in een boom hebben ze hem terug gevonden." Een ander : " Ga maar aan de bakker vragen. Die kwam met een brood aan de deur. Opeens was het weg. Het bleek al in de broodtrommel te liggen..... En de commandant van de politie hier is eens met die jongen gaan praten. Hij kreeg een glas pils dat nadat hij het op tafel had gezet was verdwenen....

Onze storyteller was getuige van enkele fenomenen, want hij was bevriend met de zonen en woonde in de buurt. : "Stenen stonden plotseling netjes op een rij op een muurtje, de wastobbe verplaatst zich naar de schuur zonder menselijke tussenkomst, een ijsco (frisko) verdwijnt plotseling van de tafel en wordt veel dagen later ongesmolten teruggevonden in een schuif in de slaapkamer, een steen vliegt in de soep".....etc. Je kan het niet gek genoeg bedenken. 

"

Met wat ontzag, een beetje angst, een flinke dosis sensatie komen de woorden er uit. "Het is er ene van een tweeling. Het is een smal jongetje, hij heeft ook nog een dikke broer," wordt ere gezegd. Maar zelf gezien, nee, dat hebben ze niet. Maar : "Die wel en ge kunt het ook aan dieen vragen....."

De komedie blijft maar duren.  In Wilsele vertelt men dat het te maken zou hebben met het spoorwegongeval , daar vlakbij in 1954, waarbij 21 mensen om het leven kwamen (zie elders in dit blog)

  Ze beginnen te denken dat het allemaal draait om Jacques.  De familie is overtuigd  dat er een duivel in het spel zit. Zij doen beroep op een exorcist, een zekere kardinaal De Brabander. Na allerlei gebeden, formules en duiveluitdrijvende teksten gaat men zelf over tot het wederdopen van de familie. Maar er verandert niets. De plagerijen blijven duren. 

Onze duiveluitdrijver zag  wel een profijtje in het verhaal en verkocht zijn belevenis aan het sensatieblad Kwik..... en toen brak de hel pas los. 

Uit de pers : 

De Belgische Radio en Televisie kwam. Een Utrechtse hoogleraar Te Haeff ging vorige week overdag uit zichzelf naar Wilsele. De professor heeft het jongetje onderzocht. Volgens hem beschikt het over een kracht die door parapscyhologen "parergie" wordt genoemd. Volgens een prof van de KUL daarna naar een oordeel door de pers gevraagd gaat het over "Telekinese", het verplaatsen van voorwerpen zonder kracht uit te oefenen. 
De pers kwam van overal. De moeder en vader van het jongetje praatten er honderduit over. Veel wichelaars kwamen ook aan de deur. Die grote toeloop is wellicht ook de oorzaak van de ontvangst van het Vrije-  Volkteam ten deel viel. "Ga gerust kijken" zeiden ze, daar is het. 

"Na een tijdje is de belangstelling en de hysterie vanzelf gedoofd. De mensen zijn vertrokken maar de verschijnselen hebben zich nog dikwijls gemanifesteerd., zelfs na hun vertrek terug naar de Ardennen.
En het toppunt van ironie : er heeft zich daar een firma gevestigd die" DEMONTE" heette : DEMON.....
Nu zijn al die huizen verdwenen en vervangen.
En het is de waarheid. Ik heb hier mijn poëzietje met een tekening van Jacques Corda, die mijn jeugdvriend was." 

25.5.2013 WPV

De bioscopen uit mijn jeugd

Dit blogje vermeldt  voornamelijk enkele herinneringen aan de Leuvense bioscopen uit  mijn jeugd, in de jaren 50 en 60. Zoek dus niet naar een uitgebreide geschiedenis van de Leuvense cinema's. Daar bestaan enkele goede werkjes over, die ik geraadpleegd heb en waaruit ik ook enkele details  heb gehaald. Zie bronvermelding onderaan.

Dit zijn enkele herinneringen ter eigen voldoening en als u ze leuk vindt, des te beter.
Mijn herinneringen uit de jaren 50 tot 80 en enkele notities van wat vooraf ging.

Dit was mijn huisbioscoop

De Lovanium in de Vaartstraat.

De enige cinema in Leuven waar men zeker van was dat de films ook voor kinderen geschikt waren.
Ik woonde er 100 meter vandaan, in de Vanderkelenstraat nr 8 en heb in mijn jeugd deze instelling dan ook dikwijls bezocht.
Je kon er doorlopend films bekijken tussen 13 uur tot ongeveer  23 uur. Een zekere periode ging men er al draaien vanaf 12 uur 's middags. Ik zal niet de enige zijn, die daar en halve dag heeft doorgebracht, en nieuws, hoofdfilms en bijfilms, inclusief de reclame, twee tot drie keer heb gezien; Je moest toch maar eenmaal betalen.

Ik heb een paar keer rijen zien staan, van aan de kassa,  voorbij onze deur,  tot aan de hoek van de Bondgenotenlaan. Vooral de "Tien Geboden" van Cecile B. De Mille in 55 was een enorm succes. Ooit werd er de première van een Vlaamse Film van Jef Bruyninckx met Charel Janssens voorgesteld en de voornaamste medewerkers en acteurs  werden met luxewagen naar de Lovanium gebracht. Toen stond er ook een grote massa langs de straat.

Lovanium had gedurende lange tijd het monopolie op de Walt- Disneyfilms. Ik zag er Assepoester, Sneeuwwitje, the three Cabaleros,  Alice in Wonderland, Peter Pan, Dumbo en nog wel enkele. Zij gaven ook matinees met tekenfilms van Tom en Jerry.

                                          coll. J. Phillipaert

De Duitse films, met o.a. "De familie Trapp" en "Eeuwig zingen de bossen," lokten volle zalen en zeker niet te vergeten de musicals met Conny Froboes, Peter Alexander, Peter Kraus, Rex Gildo, Vico Torriani e.a. De voorstelling van een van deze films, gepaard met het bezoek van het toen Duits tieneridooltje Conny Froboess was een overweldigend succes.

Lang voor "The Sound of Music" waren de Duitse films "De familie Trapp, l en 2" zeer populair.
Ze konden helemaal niet optornen tegen de Hollywoodversie uit de jaren 60, maar ze waren tenminste veel waarheidsgetrouwer en met  bekende heimatliedjes uit die tijd.

   Ruth Leuwerik speelde de rol van Barones Von Trapp.

De kerk stond zeer wantrouwig tegenover het medium film en daarom maakten ze zelfs films of richten ze zalen in waar alle publiek en alle leeftijden terecht konden.
Ciné Lovanium werd gebouwd in 1930, achter de zaal van het Verbond van Christelijke werken van Pater Valerius Claes, de bekende "Pooter Kloos"  en was na de Alhambra (1939 omgedoopt tot  ABC) in de Vital Decosterstraat, hoek Rijschoolstraat, de tweede grootste van Leuven op dat ogenblik. Zij stonden onder toezicht van paters Dewit en Peters en later de leek Jules Coyeres.
Tijdens de oorlog was de zaal gesloten maar na de bevrijding van Leuven in 44 werd  hij heropend.

                                         (ef)

Dit is de dame, die jarenlang in de Lovanium werkte als cassière, ouvreuse en ook voor het onderhoud. Met dank aan zoon Jean Everaerts.

Jean vertelt :

mijn mama werkte daar reeds vóór ik geboren was , toen ik er kwam is ze gestopt maar in de jaren 60 is ze noodgedwongen terug een centje gaan verdienen en werd ze met open armen weerom ontvangen, De kassa bevond zich in het midden van de lange inkomgang en werd later verplaatst tot tegen de straat , één keer kwam ze razend thuis , toen hadden studenten een pak bloem in de kassa binnen gegooid , maar het was wel een leuke tijd voor mij, elke woensdagnamiddag mocht ik gratis naar de film , vooral de Duitse muzikale films heb ik allemaal gezien dat waren de Elan films , later kreeg de Lovanium het alleenrecht om alle nieuwe films van Walt Disney te vertonen , wat ook hoogvliegers waren ; Sissy , Het geslacht Bjørndal en Eeuwig zingen de bossen , zeker ook , Doctor Zhivago , ook alle films van Hitchcock kwamen eerst in de Lovanium .

Tijdens de Pauze werd er rond gegaan met Choco Mio , Alsap en ijs-pralines , mijn moeder kloeg vaak over de zware mand welke ze moesten rondsleuren aan de arm

Tof die herinneringen. Die ga ik gebruiken...tnx

De kassa was achteraan in de gang links. In 1955 heeft ze een tijdje aan de straatkant gestaan, maar is erna terug verhuisd.
Een herhaling van "Love Story" dat reeds een paar jaar tevorein in de Rex had gedraaid, voltooide het bestaan van Ciné Lovanium op 21 april 1950. *
De zaal werd afgebroken in de jaren 80 voor de uitbreiding van het Justitiepaleis. Ik stond erbij , keek ernaar en  had geen fototoestel bij me, iets waar ik mezelf nu nog zou kunnen schoppen.
* Bron : 750 jaar Leuvense parochies van Uytterhoeven,, blz. 143

Cine Rex Bondgenotenlaan  (1956 - jaren 80)

Later werd de Rex ingenomen door de "Wibra". Ondertussen is die ook verdwenen en staat het gebouw leeg. (2016)

Een van mijn lievelingsfilms in die periode. En ik was niet de enige die ging om Hayley Mills te zien.

(Bedankt Jan De Vijver voor dit e.a. programmablaadjes)

 Mevr. wdw. Dijck, wiens echtgenoot André de eigenaar was van de Rex verkocht me deze foto op 26 maart 2017 op de markt te Wakkerzeel. Voor volgende jaar beloofde ze me nog een mooie foto van de Rex mee te brengen. Ik kijk er nu al naar uit.

Cine Forum in de Bondgenotenlaan

Het rechterstuk is overgebleven tot nu (2015)

Met dank aan Joëlle Pladys



-FORUM cinema. Mijn mama mimi als ouvreuse. (eerste van links ) Eigen foto van de jaren 56-58
 -Die 2de van links lijkt geweldig op Alice van de krantenkiosk hoek Diestse geweest (Marie Jeanne Dejean)
- Joëlle Pladys : Dat is ze ook, Alice van t gazettekot.

Films die in première gingen in de Rex, die zijn deuren opende in 1956, kon je na enkele tijd nogmaals in de Forum gaan bekijken. Ook b-films en films voor een selecter publiek kwamen er gemakkelijker aan bod. 

De brand in de Forum in de jaren 80. De bioscoop was toen al gesloten.

Foto jaren 70
Fotograaf onbekend

In het begin van de eeuw.

De eerste films werden gedraaid op kermissen , in tenten. Pas later gebeurde dit in zalen.
In 1910 waren vooral de pastoors en de kerk beducht voor de "verderfelijke invloed", die flms zou kunnen hebben op een jeugdig publiek, en er was de angst voor weinig controle. Dus stichtten ze hun eigen cinema's.
Er bestond een "Cinema Royal" in de Boogaardenstraat, tegenover de huidige Sint-Jozefskerk, maar die brandde uit in 1913
Pastoor Vertommen richtte de eerste zaal Patria in de Bogaardenstraat nrs 70 en 72 op, op 5 februari 1913, een zaal met 200 plaatsen waar hij zelfs "Quo Vadis" programmeerd8e. De zaal is verdwenen tijdens de eerste wereldoorlog.

De Beriot,  Alhambra, later ABC in de Vital-Decosterstraat

Wij kenden de ciné ABC onder die naam maar de oudere generatie, zoals mijn ouders spraken altijd over de Alhambra, niet alleen als bioscoop maar ook als evenementenzaal en zelfs danszaal. Deze zaal heeft een lange traditie en geschiedenis. 

• De Bergère of Herderin in de Tiensestraat

Een van de  oude bioscopen was de Bergère in de Tiensestraat. Ik heb hem niet gekend, want ik ben tijdens de oorlog geboren en toen is hij verdwenen.
Oorspronkelijk een café  "De Herderin" werd hij in 1913 gebruikt als bioscoop  Hij was de eerste die een Vlaamse klankfilm draaide in 1929, met min of meer gesyncroniseerde platendraaier, 78 toeren ernaast. Dit systeem was nog lang te bekijken aan de kust, waar sommige caféhuizen films draaiden om hun publiek te amuzeren. Ik zal nooit vergeten dat ik er jaren een bezig gezien heb op de dijk te Koksijde. Het intrigeerde mij enorm.
Deze eerste klankfilm was "De familie Klepkens" en hij was eer populair. De uitdrukking wordt nog steeds gebruikt. En het stuk wordt nog steeds gespeeld. Zelfs nog maar enkele jaren geleden in Gent.

Affiche uit 1934. (stadsarchief Leuven)

Later was in het gebouw o.a. Acco gevestigd.

9319 artisten ??? Amaai, wat veel..... ;-)

Ciné Eden

Als wij van het station kwamen passeerden wij de nooduitgang van de Eden, waar ze op de deur aan de buitenkant een soort vitrine  hadden gemaakt met de affiches en prentjes van de aangekondigde  films van de Eden en de Monty, die door dezelfde eigenaar uitgebaat werd. Honderden keren heb ik voor die ruit gestaan....Natuurlijk gingen we eerst aan de Eden zelf kijken en dan het hoekje om, naar het centrum.

Honderden keren heb ik voor dit raampje gestaan, met grote belangstelling staren naar de prentjes van de nieuwste films. Daar heb ik tenminste iets geleerd. Ik heb daar voor de eerste keer de naam "Shakespeare" gelezen, want zij draaiden zijn "Hamlet". Hier kwam de school wel wat te kort.
Reconstructie... zelfde plaats, ondertussen nooduitgang van de vroegere Eden, het Depot.

De Monty in de Diestsestraat

In 1924 was hier het "Achturenhuis" en werden er films geprojecteerd in deze zaal, die ook als danzaal dienst deed.  Tussen 30 en 35 heette de zaal "Victoria" en in 1939 herdoopt tot Cine City.
In 45 veranderde deze zaal, die een 500-tal plaatsen had van eigenaar en kreeg de naam "Monty", ter herinnering aan generaal Montgomery.

1950 :Een processie passeert richting station. Achteraan ciné Monty.

Met dank aan Nadine die hier samen met haar moeder Lily Stroobants -Van Uffelen opstaat. Zij hadden hun kledingszaak "Livonne" net over de bioscoop. 

Qua toegangsprijs was de Monty goedkoper dan de Eden. Ik heb bijna altijd geweten dat zij nooit premières gaven, en dat ze gewoonlijk iets of wat oudere films draaiden ofwel films, die niet zozeer op het grote publiek gericht waren. Tussen Franse meesterwerken, gewoonlijk door de katholieke filmliga afgekeurd, en  ook wel eens een of andere zeer softe zedencomedie, die vermeld stond als "te mijden". Porno is er ,net zomin als in de Luxor ooit vertoond. Daar moest het publiek voor naar Brussel trekken.
 De film die mij altijd bijgebleven is was de eerste met Elvis Presley, "Love me tender", die ik stiekem op een zondagnamiddag in 57 ben gaan kijken i.p.v. te studeren voor het Engels examen op maandag.
Sommige jonge gastjes zonder zakgeld, wachtten aan de ingang het begin van de film af. Dan werd de caissière onoplettend en konden zij ongemerkt en gebukt de kassa voorbijsluipen en zich in de zaal planten. Zelf heb ik dat nooit gedurfd. 10 frank kostte een ticket in die tijd.

In de jaren 50 en 60 werd deze bioscoop ook door de uitbater van de Eden opengehouden.
Ciné Monty stopte in 1973 (volgens een andere bron in 75).
Na heel lang "Lumen", een luchterwinkel geweest te zijn, is het nu een sportzaal.

De 3D- of reliëffilms, zoals wij die in de tijd noemden maakten een enorme indruk op mij. Een van de eerste die ik in de Monty zag, met rood-blauw brilletje : De man van het wassen-beeldenmuseum.
De affiche vond ik terug op de tentoonstelling over de Leuvense bioscopen in het Entrepot aan het kanaal. (selfie :-) )

Deze zag ik daar in de jaren 60, helaas zonder 3D-brilletje.

Mijn kennismaking met 3D dateert uit deze tijd. Dank U, "De Post".

Ciné Luxor aan Parkpoort

eigen foto

Waar ooit Ciné Palace (Parkstraat 246) gevestigd was, staat nu een garage. Deze foto dateert van de jaren 70 en de bioscoop bestond 1964, nadat hij na de oorlog opnieuw geopend werd onder de naam Luxor.

Hij werd opgericht door een zekere Boulanger in 1902 en heeft een bewogen geschiedenis achter de rug vanwege de grote concurrentie in het begin van vorige eeuw. . Gesloten tijdens de tweede wereldoorlog werd hij hernieuwd en wilde de nieuwe uitbater, Martin Pardon er kwaliteitsfilmwerk laten zien en  niet de populaire films die in al de andere zalen draaiden en bestemd waren voor de massa. 

In de jaren 50 begon hij echter de concurrentie niet meer aan te kunnen en zeker na de aankomst van de Rex in de Bondgenotenlaan in 56, werd hij verplicht bij de andere films  ook b-films te programmeren, met zeer suggestieve titels. De Luxor stond toen bekend als de "vuile " cinema en zelfs de paters van de colleges gingen er soms surveilleren om te kijken of er geen leerlingen naar de prentjes gingen kijken.

Ook in de parochiezalen kon men terecht om  films voor familiepubliek  te gaan kijken.
Pastoor Geerooms draaide in de Sint-Albertusschool in de Vital-Decosterstraat in de jaren 50 en misschien tot in de jaren 60. Ik zag daar Robin Hood met Eroll Flynn en de beroemde "Rode Ballon". Boys town met Mickey Rooney was ook zo'n populaire in katholieke kringen.

Een andere, meer populaire zaal waar films gedraaid werden was in de Josefieten op de Oude Markt. In de jaren 50 en een stuk van de jaren 60 kon je daar op zaterdag terecht. Die Brücke met Maria Schell, films met Danny Kaye, de muscial Rose Marie e.a. die toen al wel een paar jaartjes ouder waren werden daar vertoond voor een tamelijk goed gevulde zaal. De toegangsprijs lag ook lager dan die van de gewone bioscoop.

                                                              Eind jaren 40

Hetzelfde lot was ook beschoren voor de Monty (+1975), de Forum (+1980) en de Rex die in 86 zijn deuren moest sluiten. De Lovanium overleefde tot 1986.

Ciné Casino

Nog voor de eerste wereldoorlog had je op Karlisse" (Volksplaats 30), nu achteringang van de Valk,  een bioscoop, "Casino" genaamd. Hij werd opgericht in 1909 maar brandde uit in 1914. Maar  een bioscoop in de Diestsestraat, werd ingericht in 1910, "Casino d'Allemagne", die later  om zeer begrijpelijke redenen zijn naam inkortte tot "Casino"
 Deze Casino heb ik nog gekend... een zeer smal zaaltje. Hij verdween in 1955 omwillen van veiligheidsmaatregelen. Men had toen net de zware bioscoopbrand van Sclessin gekend.   Op deze plaats in nu de speelgoedwinkel van "Bart Smith" gevestigd. En de nooduitgang was in de Sint-Maartensstraat.

8

Google earth





De oprichter van de "Casino d'Allemagne : Henri Heylen "  Met dank aan Johan Goolis voor dit artikel en de foto's.

Fragment van mijn tekst van de tentoonstelling Harry Heylen. 

De familie Heylen – Peelaers

Op 25 oktober 2015 overleed Harry Heylen. Dit was het einde van het imperium dat meer dan honderd jaar geleden begon. De geschiedenis van Heylen-Peelaers is op zijn minst opmerkelijk te noemen. In 1932 huwden Prosper Heylen en Rachelle Peelaers, de ouders van Harry Heylen. Dit was een huwelijk binnen twee rijke families.  

Enerzijds heb je de kant van vader Prosper Heylen. Hij was de zoon van Henri Heylen (geboren in Leuven in 1887) en Philomena Van Tichelen (geboren in Aarschot in 1880). Henri Heylen was één van de pioniers van de Leuvense Cinema. Op 1 januari 1912 opende hij ‘Casino d’Allemagne’ in de Diestsestraat in Leuven. In 1939 werd de zaal verkocht met afbetaling tot in 1958. De afbetalingen kwamen via erfenis bij enige zoon Prosper Heylen terecht: op 24 april 1944 kwamen beide grootouders tragisch om het leven bij een van de talloze bombardementen in Leuven. In ’58 was Harry 21 en op de hoogte van deze geschiedenis.

Enerzijds heb je de kant van vader Prosper Heylen. Hij was de zoon van Henri Heylen (geboren in Leuven in 1887) en Philomena Van Tichelen (geboren in Aarschot in 1880). Henri Heylen was één van de pioniers van de Leuvense Cinema. Op 1 januari 1912 opende hij ‘Casino d’Allemagne’ in de Diestsestraat in Leuven. In 1939 werd de zaal verkocht met afbetaling tot in 1958. De afbetalingen kwamen via erfenis bij enige zoon Prosper Heylen terecht: op 24 april 1944 kwamen beide grootouders tragisch om het leven bij een van de talloze bombardementen in Leuven. In ’58 was Harry 21 en op de hoogte van deze geschiedenis

                                                           Johan Goolis

                            Ciné Scala                                          

Onlangs vond ik dit ...maar wegens de oorlog is dat project waarschijnlijk afgesprongen. 

Ik herinner mij wel dat bij de familie Rega, op de Tervuursestraat projectoren stonden en een reeks 35mm-spoelen. Ik was in de jaren 50 goed bevriend met de kinderen Johny (+) Jackie en Robert, die met mij in het knapenkoor van de Cesarsberg zongen. Ik ben er verschillende keren thuis geweest. Vader was ook een uitvinder.

Zijn bioscoop bevond zich op de Tervuursesteenweg 65 B en werd uitgebaat door Rega-De Prins.
Hij ging van start in 1939, bevatte 211 zitplaatsen en bleef tijdens de oorlog open. De toegangsprijzen waren 1 tot 3 frank.

Toen ik bij de Rega's thuiskwam, woonden ze in de Tervuursestraat, waar nog een deel van het materiaal stond. Ik heb  ooit van vader nog stukken 35mm-film losgekregen.

Dit zijn de kinderen van Rega : links onderaan : Robert (Bob), Jacky en achteraan Johnny (1941-1912(?) uit een film over "Leuven verkeersvrij"

Bioscopen in de jaren 60. De ABC ( tot 1937 Alhambra) is gesloten in het begin van deze decade.

De Vita was een zaaltje van de paters die als bioscoop werd ingericht in het begin van de jaren 60.
In 68 was hij er nog steeds maar hij zou later plaats maken voor Studio 2 van Rastelli.

Enkele foto's van de Studio's die van eind jaren 60 tot de jaren 90 de bekendste in Leuven waren, tot Maurice Prinsen met zijn Superclub, nu Kinepolis , tussen de Diestsestraat en de Bondgenotenlaan
aankwam. De doodsteek voor de Studio's.

Bronnen :  Arca Lovaniensis jaarboek 1979 uitgegeven door de Vrienden Stedelijk Museum Leuven "De komst en vestiging van de kinematografie te Leuven , 1895-1915 blz 257 tot 408

Cahier 9 Cinema Leuven Een studie nar de Belgische Filmaffiche aan de hand van de collectie van het Leuvense Stadsarchief.

Passe - Partout   en Journal des Petites Affiches
     Stadsarchief Leuven

Weekblad  " De Post"

Jean Everaerts voor de foto's van zijn moeder, die de Lovanium openhield in de jaren 50 en 60


Cine Rio op het gemeenteplein in Kessel-Lo (foto Uyttebroeck 1960)

I ken het gemeentepleintje te Kessel-Lo wel en ik herinner me café Gretry (uit de jaren 60 en 70 ) Het cinemagebouw kan ik mij met de beste wil niet herinneren, maar het was zeker niet dit modern gebouw dat waarschijnlijke de oude constructie vervangt. Dit plaatje komt uit de brochure "Opvoedingstraat en omgeving" die te koop werd aangeboden bij de inwijding van de "Kop van Kessel-Lo" op 25/9/2011. Wie heeft nog een fotootje van de oorspronkelijke bioscoop ?

Hier ben ik zelf nooit geweest. 't Zal ook wel een leuke zaal geweest zijn. Herinneringen altijd welkom.




In Wijgmaal had je twee bioscopen : De Moderne en de Lido


Als mijn broer en ik "met vakantie" gingen eind jaren 40 en de jaren 50,  Wijgmaal bij Warreke Teirlinck en "Amelique", verre familie van mijn moeder was dat als stadsjongens voor ons  een sensatie, niet alleen omdat wij buiten mochten spelen, in de bossen en over de velden  mochten lopen, en zelfs fietsen fietsen, maar vooral omdat ze ons tot twee keer per week naar de bioscoop lieten gaan. Voor onze ouders was de biioscoop zeker niet geschikt voor kinderen, maar hier mochten wij ons hart ophalen. : King Kong, Flash Gordon naar de planeet Mars , films met Charles Janssens etc.
En dat was dan ofwel in de Lido , ofwel in de Moderne.

Een paar jaar geleden vroeg ik aan de bewoner om nog eens binnen te mogen komen om een paar foto's te maken. En met mooie resultaten.

Publicatie november 2017

Het Laatste Nieuws  27 december 2017


Uitbaatster Cinema Roxy overleden








Cinema Roxy

Hermine Reniers zag het levenslicht in Drieslinter op 15 oktober 1934. Samen met haar echtgenoot Guido Beddegenoots had ze een zoon Rudi. Guido zelf stierf in 1989. Hermine was jarenlang uitbaatster van cinema Roxy. “Dat was een van haar stokpaardjes: daar vertelde ze altijd over”, zegt Mortelmans. “Over hoe de mensen rijen dik en een hele straat ver stonden aan het schuiven om “De Witte van Sichem’ te gaan bekijken.”

Didi de Paris schreef er een stukje over in een publiciteitsblaadje.

Ping! klonk de smartphone midden in de nacht. In Messenger verscheen een prent. Afkomstig van Stadsarchief Leuven – rare namen hebben die Facebook-vrienden. Flexibele uren ook. Het was een uitnodiging voor een filmvoorstelling in een lang verdwenen bioscoop. Normaal lig ik niet van wakker van zulke dingen. De locatie deed het ergste vermoeden: Wijgmaal, de ghost town langs de Vaart Leuven-Mechelen.

De vertoning zou plaats vinden op zaterdag 12 en zondag 13 februari. Verder geen jaartal. Leeft men daar buiten de tijd? Wijgmaal, is het een dorp, een stad of een zwart gat? Hoe had die boodschap mij bereikt? Telekinese, telepathie, of voodoo? Huiveringwekkende scenes uit The Shining flitsten aan mij voorbij.

Enig Googliaans geworstel met mijn trouwe vriend Smartphone onthulde mij vele geheimen. Op het adres dat in de advertentie vermeld werd had inderdaad een bioscoop gestaan: Ciné Lido, daarna is het nog Cinema Roxy geweest. Heeft iemand affiches of foto’s van de zaal?

Wijgmaal Cine LIdo

Zo een prent dat zegt natuurlijk niet veel. Het was een cliché: de negatieve weerspiegeling van een zwart-witte pentekening op een koperen plaat. En daar de afdruk van. Het lijncliché, deze specifieke vorm van de boekdrukkunst, viel in die dagen voornamelijk te bewonderen in gratis huis-aan-huis reclamebladen. Aan kleur was men toen nog niet toe. De wereld was nog een boek vol prenten om zelf te kleuren.  Kleurrijker.

Dieper geploeter door de krochten van cyberspace leerde mij dat het ging om een aankondiging uit 1966. Twee films na elkaar. Een double feature heet dat nu. We betalen vandaag 20 keer meer voor één film. (Van twee keer niks.)

De eerste film was Schweiks vlegeljaren. Met in de hoofdrol Peter Aleksander. Alle films met hem heb ik gezien. Mijn favoriet was Hurra, die Schule brennt.

Ook de hoofdfilm was Duits: Die goldene Göttin vom Rio Beni. Waarschijnlijk doet de naam van de hoofdrolspeler niet meteen een belletje rinkelen: Pierre Brice. Wèl als ik de volgende titels opsom: De Schat van het Zilvermeer, Old Surehand, Old Firehand, Old Shatterhand, Winnetou (Ein, Zwei, Drei), Winnetou und das Halbblut Apanatschi,  Winnetou in Tirol…

Zijn tegenspeelster was Gillian Hills. Afgaande op de dt-fout waarmee men adverteerde zou men denken dat het om een dom blondje ging: “In de hel van het Amazone gebied, ontketend een vreemde blonde godin de hartstochten!” Deze amazone had echter haar sporen al verdiend als rebelse puber in Beat Girl (1960). En nog daarvoor was ze al ontdekt in Frankrijk door Roger Vadim, die haar zag als de nieuwe Brigitte Bardot.

Die avond in Wijgmaal vertoefde Winnetou in mooi gezelschap. Liever dit dan altijd maar te moeten rondzeulen met die Old Shatterhand op de prairie.

Men komt dat tegenwoordig niet veel meer tegen een Indiaan die Pierre heet. Of Duitse cowboyfilms. Gefilmd in Kroatië… Jeugd bestond uit meer dan Vlaamse Filmkens… Lang was Wijgmaal voor Leuven even belangrijk als voor België het Duitstalig gewest.

Ik mag er niet aan denken wat er allemaal in het donker van die cinema gebeurde. Is het toeval dat de advertentie eindigt met in de hoek rechtsonder een advertentie voor babyartikelen?